பிரஷாந்த் கிஷோர் — பீகாரின் பாடம்

ஒரு மனிதனின் கனவு, அதன் வேகம், அதன் சோதனை

பிரஷாந்த் கிஷோர்
இந்த பெயர் இந்திய அரசியலில் வெற்றிகளோடு இணைக்கப்பட்டது.
போர் அறைகளில் அமர்ந்து தரவை விசாரித்த மனிதர்.
தலைவர்களை உருவாக்கும் விதிகளை எழுதித் தந்த நிபுணர்.

அவரே தனது கனவை மக்களிடம் நேரடியாக கொண்டு வரத் தீர்மானித்த நாள் —
“ஜன் சுராஜ்” ஒரு புத்துணர்ச்சியாக தோன்றியது.
பீகாரில் ஒரு புதிய அரசியல் பிறக்கலாம் என்று பலரும் நம்பினர்.

ஆனால் 2026-ல் வந்த முடிவு அந்த நம்பிக்கைக்கு ஒரு கடுமையான இடைவேளையைக் கொடுத்தது.
ஜன் சுராஜ் ஒரே ஒரு சீட்டையும் வெல்லவில்லை.

இது ஒரு நிபுணரின் தோல்வி அல்ல;
ஒரு மனிதனின் பயணத்தில் அவசியமாக வரும் அரசியல் உண்மை.

மக்கள் — வாழ்வில் இடம் பிடித்தவர்களையே தேடுகிறார்கள்

கிஷோர் ஆயிரக் கணக்கான மக்களைச் சந்தித்தார்.
உண்மையான கதைகளைக் கேட்டார்.
கனவுகள் கொண்ட இளைஞர்களை உற்சாகப்படுத்தினார்.

ஆனால் பீகாரின் அரசியல் இன்னும் ஒரு பழமையான உண்மையைப் பொறுத்தே இயங்குகிறது:
வாக்கு உறவுக்காக தான் செல்கிறது.

ஒரு குடும்பத்துக்கு பிரச்சனை வந்தபோது யார் வந்தார்?
வெள்ளத்தில் யார் தோள் கொடுத்தார்?
ஏற்கனவே ஐந்து ஆண்டுகளாக யார் அக்கறையுடன் வந்து போகிறார்கள்?

ஜன் சுராஜ் மாற்றத்தை வாக்குறுதி செய்தது.
ஆனால் பிறவர்கள் — ஆண்டுகள் ஆண்டுகளாக — குடும்பத்தின் ஒரு உறுப்பனைப் போல இருந்தனர்.

முடிவில், நெருக்கம் தான் வென்றது.

கனவு சரியாக இருந்தது. வேகம் தவறாக இருந்தது.

முழு மாநிலத்தையும் ஒரே முயற்சியில் அணுசரித்து நீந்துவது —
தைரியமானது, ஆனால் கொஞ்சம் அவசரமானது.

அரசியல் ஒரு யூனிகார்ன் ஸ்டார்ட்அப் அல்ல.
அது booth-ல், கிராமத்தில், வீட்டுவீட்டாக
மெதுவாகவே உருவாக வேண்டும்.

ஜன் சுராஜ் அந்த அடித்தளத்தை கட்டத் தொடங்கிய நேரமே தேர்தல் வந்துவிட்டது.
அது குறைபாடு அல்ல — காலம் கொடுக்காத ஒரு தவிர்க்க முடியாத சூழல்.

ஒற்றை வீரரின் தனிமை

பீகாரின் அரசியல் கூட்டணிகளால் கட்டப்பட்ட ஒரு வலை.
அங்கே யாரும் தனியாக ஓட முடியாது.
ஜே.எஸ்.பி நெறிமுறைக்காக தனியே சென்றது —
ஆனால் எண்கள் நெறிமுறையைப் புரிந்து கொள்ளாது.

வாக்குகள் சிதறின.
எங்கும் இருந்தது, எங்கேயும் போதவில்லை.

அறிவு போதாது. மனம் நிறைவாக வேண்டும்.

இதுதான் கிஷோரின் மிக மனிதமான சோதனை.
அவரைப் மக்கள் மதிக்கிறார்கள்.
அவரது திறமை போற்றப்படுகிறது.

ஆனால் தலைவர் என்பது ‘நல்ல புத்தி’ கொண்டவரால் மட்டும் உருவாகாது.
மக்கள் உணரவேண்டும் —
“இவர் நம்ம ஆள்” என்று.

அந்த உணர்வு, அந்த உறவு,
ஒரு தேர்தலில் உருவாக முடியாது.

இது தோல்வி அல்ல — ஒரு ஆரம்ப அத்தியாயம்

ஜன் சுராஜ் இன்னும் முடிவடையவில்லை.
முடியவும் கூடாது.

இது மெதுவாக கட்டப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும்:
பஞ்சாயத்தில் தொடங்க வேண்டும்,
20–30 தொகுதிகளில் வேரோடு படேல் போட வேண்டும்,
மக்களின் நாட்கூட வாழ்வில் கலந்துவிட வேண்டும்.

பிரஷாந்த் கிஷோரின் தோல்வி, அவரது கனவை நிராகரிப்பதில்லை.
அது ஒரு அழைப்புக் குரல்:

இந்திய அரசியலில், வெற்றி வாக்குறுதியில் இல்லை.
வெற்றி — மக்கள் உன்னை நம்பும் அந்த ஒரு நேரத்தில்.

“பிரச்சனை வந்தால், நீ வந்து நிற்பாயா?”
இதற்கு மக்கள் ‘ஆம்’ என்று உணர்ந்த நாளே — கதை மாறும்.